13-12-2010 Faalangst
Faalangst
Met grote ogen en klamme handen zit je op de achtergrond de boel gade te slaan.Je gedachten gaan razendsnel en je weet nu niet of je snel aan de beurt wil zijn of als laatste. Je kijkt de ander vol bewondering aan “hoe doet die dat nu zo vlot, dat is knap!”. Dat bij de ander de mondhoek onzeker trilt en de handen ijskoud zijn dat heb je niet in de gaten, je bent alleen maar aanwezig in dat lichaam van jou waar alles in gebeurt.
Het gebeurt zo vaak en ja hoor het overkomt mij ook, onlangs nog.Ik zou een presentatie houden van mijn boek tenminste ik was in een training waar mij dat geleerd zou worden. De nacht ervoor denk ik na hoe ik dat zou doen want het is allemaal zo breed wat ik doe, punt voor punt neem ik het door. Vertel ik over de inhoud van het boek of hoe het ontstaan is? Vertel ik over de wereld waar zoveel in gebeurt of ga ik vertellen over ons werk? Of is het misschien beter dat ik het heel zakelijk houd en probeer het te verkopen? Dat waai ik maar meteen weg want dat wil ik niet, iemand koopt het of koopt het niet. Ik heb een dilemma en niet zo zuinig ook want dat speelt niet alleen nu met mijn boek maar eigenlijk altijd wel als ik buiten mijn veilige omgeving ben en de vraag krijg “wat voor werk doe je eigenlijk?”. Mijn werk is zo breed en zo bijzonder, daar kan je niet zomaar antwoord op geven, ik voel me stom. En ik voel me bekeken alsof ik telkens een examen moet afleggen. Vreemde ogen kijken me dan aan “ja en nu weet ik nog niks” is vaak het antwoord.
Ik krijg ook nog een bitse opmerking van de begeleider van de groep en de onzekerheid waar ik de hele nacht mee kampte en die in mijn keel hangt komt er met een snelheid uit dat ik er zelf van schrik. Ik huil……………..en probeer mij te verstoppen in die grote kol van mijn trui. Ik ben een volwassen vrouw met een goeddraaiende praktijk, ik schrijf een boek en hoop daarmee vele mensen te bereiken uit liefde. Achthonderd cliënten en jarenlang ervaring en ik huil want ik zou maar eens afgewezen worden omdat iemand mij belachelijk vind met mijn boekje. Zelfs al ben ik nog het meest trots op Andries ,het poppetje, die toch symbool staat voor mijn zienswijze. Maar op dat moment hielp dat kale koppie en bolle buikje mij niet. Het boek hangt wezenloos tussen mijn vingers te draaien en ik kijk stom geslagen naar de groep mensen die mij motiverend toeknikken. Ik ben leeg!
Faalangst is in mijn ogen een afgeleide van oorlog in je lijf, maar wat reageert er nu eerder? Is het de angstgedachte die de leiding heeft over het lichaam of begint alles vanbinnen te rommelen en krijg je daar angstgedachten door? De afgelopen week kreeg ik doorlopend te maken met faalangst in situaties en in de praktijk. Het overkomt je echt niet alleen als je je dom voelt of je geen geweldige baan hebt. Ik denk dat de meest grote leiders vanuit faalangst werken want wat kan hij of zij onderuit gaan als het niet goed gaat………
Het motiveert mij om over faalangst te gaan schrijven, het komt al in het VivoFonto boek voor, maar ik zou er een op zichzelf staand boek over kunnen maken. In ieder geval heeft het wel een soort slogan in mij wakker gemaakt:
Een leider hoort niet graag vragen die hij zelf niet begrijpt. Hij wil gehoord en begrepen worden……
Het is ook wonderbaarlijk hoe mensen tegen een goedsprekend man of vrouw opkijken en geloven dat die niet angstig is. Kinderen hebben hier een feilloos gevoel voor. Als de docent of leerkracht niet lekker in zijn of haar vel zit, dan wil het kind ook niet luisteren vooral als het kind zelf een aangeboren leiderskwaliteit bezit. Die heeft allang door dat er wat mis is en zal direct in zichzelf bedenken dat hij het anders zou doen, wordt baldadig of luistert niet meer ……..Ook de directeur en manager die zo bang is afgewezen te worden zal zichzelf verliezen en het is voor ons groepsdiertjes heel moeilijk om iemand te aanvaarden die niet in zijn kracht staat. Dus niet alleen kleine kinderen worden baldadig maar ik denk dat het grootste gedeelte van de mens het op dit moment mist om goed begeleid te worden!